تهیه و تنظیم: دکتر حسین طاهری
ایجاد و پیشرفت وریدهای واریسی در لگن ممکن است موجب ایجاد علائم ناتوان کننده ای بخصوص در زنان در سنین باروری شود، این بیماری به عنوان سندروم احتقانی لگن شناخته شده است. هر چند این سندروم اولین بار در سال 1857 توسط آقای ریچت شرح داده شد و نام خود را مرهون آقای تیلور در سال 1949 است، ولی آسیب شناسی آن به عنوان یکی از علل شایع درد مزمن لگن به تازگی مورد شناسایی و توجه قرار گرفته است.
وریدهای واریسی لگنی در بیش از 60 درصد بیمارانی که درد لگنی دارند، یافت می شود.
این سندروم عمدتاً در زنان جوان ( اواخر دهه دوم و اوایل دهه سوم) که معمولاً دارای چند فرزند هم هستند رخ می دهد. علائم بیماری معمولاً پس از یائسگی از بین می رود. ایجاد علائم در مردان به جز در موارد ایجاد واریکوسل نادر است و اغلب نیز به دنبال بیماری انسدادی وریدی دیده می شود. این سندروم به صورت یک درد مزمن لگنی ( حدود 6 ماه و به شکل احساس سنگینی در لگن که در طول روز و با ایستادن و نشستن طولانی مدت تشدید شده و با دراز کشیدن کاهش می یابد)، دیسپارونی، دیسمنوره، علائم ادراری ( دیزوری و اورجنسی) و علائم رکتال (یبوست) تعریف می شود. درد در انتهای روز و معمولاً پس از مقاربت جنسی و نیز درست قبل از شروع قاعدگی تشدید می شود. زنان دچار این سندروم معمولاً رحم بزرگتر و اندومتریوم ضخیم تری دارند. 56 درصد آنها دچار تغییرات کیستیک تخمدان هستند و بسیاری از علائم دیگر همچون دیسمنوره، کمردرد، ترشحات واژن، نفخ شکم و نوسانات خلقی و یا افسردگی و خستگی را گزارش می کنند. علائم بیمار عمدتاً در یک طرف رخ می دهد اما می تواند دو طرفه نیز باشد.
وجود تشخیص های افتراقی متعدد یک مشکل عمده در تشخیص نهایی این بیماری است. و ضعیت های مختلف (اندومتریوز، فیبروم رحم، سرطان های لگن و تحت فشار قرار گرفتن عصب pudendal و غیره) می تواند باعث دردهای مزمن لگنی شود و قبل از درمان باید این مشکلات رد شوند زیرا تنها وجود وریدهای واریسی در لگن لزوماً به معنای علت ایجاد درد نیست.